என் இதயம் பேசுகிறது .7 சகஜமாக நீங்க இங்க தான் இரயில் ஏறுநீர்களா என்று கேட்டாள் எனக்கு உடனே பதில் சொல்வதற்கு இயலவில்லை முன் பின் இப்படி சகஜமாக என்று நினைத்து விட்டு பின்னர் இல்லை என்று ஒற்றை வார்த்தை மட்டும் பதிலாக கூறினேன் ,உடனே எங்கிருந்து வருகிறிர்கள் என்றாள் நான் அமைதியாக ஏன் என்றேன் இல்லை உங்களை பார்த்தவுடன் முன்பே பார்த்த ஞாபகம் அதனால் தான் என்றாள் நான் எனது ஊரின் பெயரை கூறினேன் சிறிது நேரம் அமைதி அந்த அமைதியை கலைக்கும் விதமாக ஒரு டீ விற்பவன் சாய் சாய் என்று கூவி கொண்டே வந்தான் வேண்டுமா என்றான் எனக்கு வேண்டாமென்றேன் அவளும் வேண்டாமென்றாள் உடனே என்னை பார்த்து ஏன் டீ சாப்பிடவில்லையா என்றாள் எனக்கு டீ குடிக்கும் பழக்கம் இல்லை என்றேன் அவர்களை நான் எதுவும் கேட்கவில்லை அவள் மீண்டும் பேச ஆரம்பித்தாள் உங்கள் சீட் நெம்பர் இதுவா என்று சீட்டின் நெம்பரைக் காட்டி கேட்க எனக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை எனக்கு தெரியாது என்று சொல்வதற்குள் உங்கள் டிக்கெட் ல் இருக்கும் என்றாள் நான் டிக்கெட்டை எடுத்து அவளிடம் நீட்டினேன் அதை பார்த்தவுடன் இது ஜெனரல் கம்பார்ட்மென்ட் டிக்கெட் நீங்கள் மாறி இதில் ஏறிவிட்டிர்கள் என்றாள் எனக்கு பகீரென்றது எதாவது பிரச்சினையா என்றேன் இங்கு செக்கிங் செய்பவர் வந்தால் பைன் போடுவார் என்றாள் சரி நான் அடுத்த ஸ்டேசனில் இறங்கி மாறி கொள்கிறேன் என்றேன் அதற்க்கு அவள் நீங்கள் இறங்கவேண்டாம் அவரிடம் எக்ஸ்ட்ரா பணம் கோடுத்தால் டிக்கெட் கொடுத்துவிடுவார் கவலைபடாமல் உட்காருங்கள் அவர் வரட்டும் என்று பேசிக்கொண்டே எனக்கு சாப்பிட ஒரு தட்டில் சாதம் வைத்து என்னிடம் தட்டை நீட்டினாள்எனக்கு வேண்டாமென்று எவ்வளவோ சொல்லியும் அவர்கள் இருவரும் வற்புறுத்தி சாப்பிட வைத்தனர் நாங்கள் மூவரும் சாப்பிட்டவுடனேயே டிக்கெட் செக்கரும் வந்தார் அவரிடம் அந்த பெண்ணே பேசி டிக்கெட் வாங்கி கொடுத்தாள் இவள் அதிக தடவை இரயில் பயணம் செய்திருக்கிறாள் என்று அப்பொழுது தெரிந்து கொண்டேன் சிறிது நேரம் பேசிவிட்டு தூங்குவதற்கு ரெடியானோம் எதிர்ரெதிர் சீட்டில் நானும் அவளும் படுத்துக்கொண்டோம் அவளுக்கு மேல் சீட்டில் அவளது தம்பி படுத்துக் கொண்டான் அனைவரும் தூங்க ஆரம்பித்தோம் சுமார் மூன்று மணி இருக்கும் பொது நான் விழித்து கொண்டேன் என் கண்களை திறந்தவுடனேயே எனக்கு பெரிய அதிர்ச்சி .......................................................................................................................................
அன்பான அனைவருக்கும் என் அன்பு கலந்த வணக்கங்கள் இன்று முதல் தவறாமல் என் பதிவுகள் உங்களை தவறாமல் வந்தடையும் தயவு செய்து உங்கள் ஆதரவை நாடி நிற்கும் உங்கள் நண்பன் தயவு செய்து கருத்து கூறுங்கள்
அம்மா என்னைபார்த்து ஆச்சர்யமாய் யாரிடமும் செல்லாது யாரும் தொட்டாலே அழுவும் ஆனால் உங்களிடம் தானாகவே வந்துவிட்டது என்று சொல்லும்போது எனக்கு பெருமையாய் இருந்தது அந்த குழந்தை என்னிடம் அமைதியாய் அமர்ந்து என் முகத்தை ஆழாமாய் ஒரு முறை பார்த்து சிரித்தது அந்த சிரிப்பு எத்தனை கோடி இருந்தாலும் அந்த சிரிப்புக்கு ஈடாகுமா என்று என் மனது நினைக்கிறது அது ஜன்னலின் வெளியே பார்க்கிறது ஆனால் வெளியே இருளாக இருந்தது ஆங்காங்கே ஒரு சில லைட்டின் வெளிச்சங்கள் மட்டுமே தெரிந்தது அதை பார்த்துக்கொண்டே ஜன்னல் வழியே வந்த காற்றில் அது ஆனந்தமாய் தூங்கிவிட்டது ஒரு மணி நேரம் சென்றவுடன் அவர்கள் இறங்கும் இடம் வந்துவிட்டது குழந்தையை என்னிடம் இருந்து அந்தம்மா எடுத்துகொண்டது என்னைவிட்டு உயிரை பிரித்தது போல ஒரு உணர்வு ஐந்து நிமிடம் தொடர்ந்தது இது தான் அன்பு இதை நான் சொல்லும் பொது ஒரு சிலருக்கு கேலியாய் தெரியும் ஆனால் அதை அனுபவித்து பாருங்கள் புரியும் ஆனால் அதை காட்டமுடியாது சரி அவர்கள் இறங்கிவிட்டார்கள் நான் மீண்டும் என் கண்களை மூடிக்கொண்டேன் அங்கு இரயில் பத்து நிமிடம் நின்றது இரவு எட்டு மணி நான் சாப்பிட எதுவும் வாங்கவில்லை எனக்கு சாப்பிடும் எண்ணமே வரவில்லை என் வீட்டின் ஞாபகம் வந்ததினால் எதுவும் தோன்றவில்லை எங்கே செல்கிறோம் என்று சொல்லமுடியாமல் போகிறோமே என்ற கவலை மனதில் வாட்டியது நாளை காலையில் இரயில் நிற்கும்போது போன் செய்யலாம் என்று நினைத்து கொண்டு அமைதியாய் ஜன்னல் மீது சாய்ந்து கொண்டு தூங்க ஆரம்பித்தேன் ஆனால் தூக்கம் வரவில்லை அப்பொழுது என் எதிரில் இடம் காலியாக இருந்தது என் காலை அந்த சீட்டின் மேல் வைத்து கொண்டேன் ஒரு ஐந்து நிமிடம் கழித்து ஒரு பெண்ணின் குரல் என்னருகே என் காலை எடுக்கச் சொல்லியது என் காலை எடுத்துக்கொண்டே என் கண்கள் அவளை நோக்கியது எனக்கு அப்படியே என்ன சொல்வதென்று தெரியவில்லை அவ்வளவு அழகு என் எதிரில் அமர்ந்தாள் அவளுடன் ஒரு பையனும் உடன் வந்திருந்தான் அவளுடைய தம்பியை போல் தெரிந்தான் உனக்கு எப்படி தெரியும் என்று நீங்கள் நினைப்பது எனக்கு தெரிகிறது அவன் அவளுடைய முக சாயலில் இருந்தான் அதனால் தான் எனக்கு உடனே தோன்றியது அப்படியே அவள் முகத்தை பார்த்தேன் அவள் நேராக என்னிடம் ............... 
நிலையத்திற்குள் நுழைகிறேன்.என் மனதில் ஒரு பக்கம் வருத்தம் ஒரு பக்கம் சந்தோசம் என் குடும்பத்தை விட்டு பிரிவது வருத்தம்,முதன் முதலாக இரயிலில் பயணம் அதுவும் இரண்டு நாட்கள் என் வாழ்க்கையின் முதல் பயணம் டிக்கட் கௌண்டர் வரிசையில் சென்று நின்றேன்,அங்கு எனக்கு தெரிந்த ஒருவராவது இருக்கிறார்களா என்று சுற்றும் தேடிப்பார்க்கிறேன் யாருமில்லை,சரி டிக்கெட்எடுத்துவிட்டு நேராக உள்ளே செல்ல முற்படும்போது,ஒரு ஞாபகம் வந்தது இரண்டு நாட்கள் போன் செய்ய முடியாது என்று பக்கத்தில் இருந்த டெலிபோன் 
பூத்தில் நுழைந்து என் வீட்டிற்கு போன் செய்தேன் ரிங் போகிறது,ஆனால் யாரும் எடுக்கவில்லை முழு ரிங்கும் சென்று கட்டாகிவிட்டது,மீண்டும் முயற்சிக்கிறேன் ஆனால் யாரும் எடுக்கவில்லை அப்பொழுது நான் செல்ல வேண்டிய இரயில் இரயில் 
நிலையத்திற்குள் வந்துகொண்டிருக்கிறது என்று ஒலிப்பெருக்கியில் அறிவிக்கிறார்கள்,எனக்கு என்ன செய்வதென்றே தெரியவில்லை இறுதியாக ஒருமுறை முயற்சி செய்கிறேன் ரிங் போகிறது 
போகிறது,போகிறது............................... ..............மீண்டும் சந்திப்போம்................. 
என் தந்தை தாய் இருவர்க்கும் செல்லபிள்ளை,என் உடன் பிறப்புகள் யாரும் இல்லை என்பதை விட,நான் மட்டுமே போதும் என்று என் பெற்றோர்களின் விருப்பமும் ஆசையும் கூட,அதனால் தான் எனக்கு அணைத்து பாசங்களையும் ஊட்டி வளர்த்தார்கள் ,எங்கள் குடும்பத்தில் மொத்தம் ஐந்து பேர் என் தாதா பாட்டி அப்பா அம்மா நான் ,எங்கள் குடும்பம் விவசாய குடும்பம்,
மற்ற சொந்தங்களை பற்றி வரும் பாகங்களில் கூறுகிறேன்.சரி நான் வீட்டில் இருந்து புறப்பட்டு விட்டேன், அம்மாவிடம் நான் நமக்காக தான் செல்கிறேன்,என்னை தடுக்கவேண்டாம் என்று கூறிவிட்டு நேராக 
தூரத்து உறவினர் ஒருவரின் வீட்டிற்கு சென்றேன்.அவரிடம் முன்பே சொல்லியதின் மூலம் ஒரு தனியார் போக்குவரத்துக்கு மேலாளராக எனக்கு வேலை கிடைத்தது.அதுவும் என் ஊரிலிருந்து இரண்டாயிரம் கிலோமீட்டர் தூரத்திற்கு அப்பால் செல்லவேண்டும்.மொழி தெரியாத ஒரு இடத்திற்கு செல்லவேண்டும்.ஆனால் நான் எதற்கும் தயாராக இருந்தேன்.எப்படி இந்த வயதில் இப்படி ஒரு பதவி கிடைத்தது என்று நீங்கள் நினைப்பது எனக்கு தெரிகிறது.என் உறவினரின் சிபாரிசுக்கு அப்படிஒரு மரியாதை, மனதை கால்லாக்கி கொண்டு என்னை பதினேழு ஆண்டுகள் பிரியாமல் வளர்த்த என் பெற்றோர்களை விட்டு நான் புறப்பட்டுவிட்டேன்.
நான் புறப்படுகிறேன் அதற்க்கான காரணம் நாளை ........................................... 
